Έφυγε ένα καλοκαίρι δύσκολο, θολό και αποπνικτικό και σαν ανακούφιση ήρθε ο Σεπτέμβρης.
Έτσι όπως έγερναν τα σπίτια πάνω μου, στεκόμενη σ'ένα τσιμεντένιο κέντρο, έπαιρναν άλλη μορφή, αυτή απειλητικών γιγάντων με τα πολλαπλά τους παράθυρα να μοιάζουν με μάτια να με παρακολουθούν και την κεντρική τους είσοδο έτοιμη να με βάλει στο στόμα της.
Ευτυχώς όμως οι άσχημες στιγμές κρατάνε λίγο όσο κι αν μοιάζουν ατελείωτες, σαν εκείνους τους εφιάλτες που σε βρίσκουν να τρέχεις όλο αγωνία χωρίς να φτάνεις ποτέ στην έξοδο κινδύνου. Ευτυχώς κρατάνε λίγο και οι εφιάλτες και μένεις μετά στο ξύπνημα να θυμάσαι πόσο τυχερός άνθρωπος είσαι που η πραγματικότητα σου είναι καλύτερη από τους χειρότερους εφιάλτες σου.
Έτσι τελείωσε αυτό το καλοκαίρι για 'μενα. Με έναν εφιάλτη ναυάγιο. Και όταν πια βυθιζόμουν, ξύπνησα για να συνειδητοποιήσω πως δεν έχει βουλιάξει η ζωή μου ακόμη.
Το καλύτερο κολύμπι το μαθαίνεις στα βαθιά νερά.
Ραντεβού τέλη Σεπτέμβρη, περιμένοντας ένα φθινόπωρο δημιουργικό!
Word Chimes
