Μέσα σε ένα καλοκαίρι διδάχθηκα από την ίδια τη ζωή πως ότι σου φέρνει δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μέτρημα του ύψους σου.
Από πόσο ψηλά μπορείς να αντικρίζεις τις καταστάσεις ώστε να τις βλέπεις καθαρά να ξεχωρίζουν. Που αρχίζουν και που τελειώνουν, τι μεσολαβεί και τι εμπλέκεται και που ξεκινάει κάτι άλλο.
Αντίκρισα ένα πρόβλημα από κοντά-γιατί έριξα το ύψος μου πολύ πιο κάτω από εκεί που μπορώ να φτάσω- και το είδα να θολώνει, να χάνονται οι νοητές του γραμμές και στη συνέχεια να διογκώνεται έτοιμο να με σκεπάσει.
Και αφού χάθηκα κάνοντας κύκλους σε ένα δρόμο που πάντα με οδηγούσε σε αδιέξοδο, αφού μπέρδεψα το ποια είμαι με το ποια είχα γίνει και έδωσα στη σκιά μου τεράστια προβολή επάνω μου, στο τέλος κατάλαβα πως από μόνη μου είχα συρρικνωθεί σε μια Αλίκη στη χώρα των φόβων μου.
Είναι δύσκολο να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου όταν τον έχεις κοντύνει τόσο πολύ που ούτε εσύ ο ίδιος τον βλέπεις. Όμως πριν παρασυρθείς από τους μεγαλύτερους φόβους σου, κάτσε και κοίταξε το είδωλο σου στον καθρέφτη και πες του : "Δεν χωράω να βολέψω το μπόι μου!"
Χρειάζεσαι την κατάλληλη απόσταση από τα πράγματα για να τα βολέψεις και αυτά μέσα σου...
Έτσι βρέθηκα με το κεφάλι ψηλά, αφού κύλησα το βλέμμα μου στα χώματα.
Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συχνό και επαναλαμβανόμενο μέτρημα του ύψους σου. Ίσως η δύναμη των ανθρώπων να βρίσκεται εκεί...
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα μετρηθώ να το θυμάμαι.
Πίσω στο δικό μου σπίτι, το φθινόπωρο! Ραντεβού τέλη Σεπτέμβρη!
Word Chimes
