Καμιά φορά ξαφνιάζω τον εαυτό μου, όταν ανακαλύπτω πως κρύβω ακόμα μέσα μου λίγη από εκείνη τη πίστη στη ζωή, που πριν πατήσω τα 25 μου χρόνια ένιωθα πως είναι πηγή ανεξάντλητη. Είναι σαν να ανακαλύπτεις ένα ξεχασμένο κέρμα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου ή ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα στην πίσω τσέπη του blue jeans σου.... Μια μικρή δόση αναπάντεχης και ξεχασμένης αισιοδοξίας.
Μα νομίζω όμως πως δεν θα γινόταν αλλιώς να επιβιώσουμε σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες που επιφυλάσσει η ζωή για τον καθένα μας, εάν δεν βρίσκαμε πότε πότε μια μικρή αξία για να πιστέψουμε ξανά...Μια χειροπιαστή απόδειξη να εξαργυρώσουμε για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε...
-
Το 2015 ποντάρω στην αλλαγή. Σε μια αλλαγή του εαυτού που κρατά τα κομμάτια του τα στιβαρά -αυτά που με κόπο και πόνο έχτισε πάνω του- και πετάει το κουκούλι που σκεπάζει την όποια ομορφιά του.
Η Jeannel τραγουδά το version 5 και εγώ το αφιερώνω στις νέες και καλύτερες εκδοχές σας.
Ραντεβού το νέο έτος! Καλή χρονιά!!!
Word Chimes
