Κάποτε έψαξε να βρει αν το βαφτιστικό της όνομα είχε κάποια σημασία και αν οι γονείς της το είχαν επιλέξει για κάποιο λόγο.Έτσι....ίσως για να μπορέσει να διαγράψει το όνομα Καμία από την ατζέντα της. Όμως όπως το περίμενε, καμία σημασία, τίποτα το διαφωτιστικό. Άχρηστες διαδικτυακές πληροφορίες σαν όλες τις άλλες που πασχίζουν καθημερινά με νύχια και με δόντια να αποδείξουν πως έχουν ουσία...
...Νύχια...Κερατοειδείς αποφύσεις στις άκρες των δαχτύλων, όπως έγραφε το Wikipedia. Για την Καμία ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Ήταν το επιτακτικό της σνακ ενδιάμεσα στα γεύματα. Καθόλου νόστιμο μα αναγκαίο για τη φυσική λειτουργία του ψυχισμού της. Στις αρχές, όταν ήταν μικρή, δεν το είχε πολύ ανάγκη. Καμιά φορά όταν αγχωνόταν πολύ την έπιαναν αυτές οι λιγούρες και αναγκαζόταν να βάλει κάτι στο στόμα της ίσα ίσα για να κάνει το μέσα της να πάψει να γουργουρίζει.
Με τον καιρό όμως, η πείνα όλο και μεγάλωνε. Και δεν έλεγε να καταλαγιάσει ακόμα και όταν το άγευστο σνακ της το έκανε το καθημερινό πλήρες γεύμα της.
-Τι απαίσια που είναι τα νύχια σου! Είναι γυναικεία χέρια αυτά;
Όσο την πίεζε η μάνα της τόσο εκείνη ξεσπούσε στα νύχια της από το στρες. Στον ύπνο της έβλεπε ένα ποντικό να της τρώει τα χέρια και ενώ θα έπρεπε να ξυπνάει μέσα στην αγωνία, εκείνη κοιτούσε τα ροκανισμένα νύχια της και χαμογελούσε με ευχαρίστηση γιατί τελικά δεν υπήρχε ποντικός, ούτε φαγωμένα χέρια. Ήταν μονάχα ο αχόρταγος εαυτός της που έτρωγε τα σωθικά του, ξεκινώντας πρώτα απ'τα έξω.
Μεγαλώνοντας άλλαζε. Άλλαζε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μόνο που ενώ εκείνη ήταν αδύνατη, η πείνα της μεγάλωνε όλο και περισσότερο.
Τριχοτιλλομανία, το είπε ο γιατρός. Πρώτα άρχισε να βγάζει μερικές τρίχες ώσπου έφτασε να μαδάει ολόκληρο το κεφάλι της. Αυτό το αισθανόταν σαν τη πυρκαγιά που δε σταματάει μέχρι να κάψει όλο το δάσος. Καιγόταν ολάκερη από κάτι που δεν μπορούσε να σβήσει.
Η μάνα της πλέον δεν την σχολίαζε αρνητικά, μόνο που την κοιτούσε με λύπηση και καμιά φορά διέκρινε και αποστροφή στο βλέμμα της. Επηρεασμένη από αυτό το βλέμμα, όταν άρχισε να πηγαίνει στον ψυχολόγο, έβαλε σκούφο. Δεν ήταν πως δεν άντεχε την εικόνα της αλλά σίγουρα δεν ήθελε να βλέπει το ανατριχιασμένο βλέμμα των άλλων να πέφτει πάνω της.
Στην αρχή ο γιατρός της είπε να καταγράψει ότι κάνει. Πότε το κάνει, κάθε πότε το κάνει, τα πάντα -αναλυτικά και περιγραφικά. Ανατρίχιασε και μόνο με την ιδέα. Για εκείνη ήταν χειρότερο να το σκέφτεται και να το περιγράφει παρά να το κάνει...Δεν επρόκειτο για κάτι παραπάνω από μια αυτοματοποιημένη κίνηση που πολλές φορές δεν αντιλαμβανόταν ότι την έκανε με τις ώρες....έως ότου έτρεχαν δάκρυα στα μάτια της από τον πόνο ή ακόμα και όταν τύχαινε να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ναι, τραβούσε τα μαλλιά της, τα ξερίζωνε, όπως και κάθε τρίχα στο κορμί της, μα να το περιγράψει...Αυτό όχι!
Κατάφερε να το κάνει όμως και πέρασε καιρός καταγράφοντας την επίπονη διαδικασία που ακολουθούσε καθημερινά. Είχε έρθει η στιγμή για τη θεραπεία.
-Τώρα θα αντικαταστήσεις την αγαπημένη σου συνήθεια με μια άλλη. Τις ίδιες ώρες, τις ίδιες στιγμές, θέλω από εδώ και πέρα να σφίγγεις τις γροθιές σου.
Γροθιές; Δυο εικόνες της ήρθαν στο μυαλό. Ένα νεογέννητο μωρό που φέρνει τα χεράκια του σε σχήμα γροθιάς και ο Οδυσσέας. Ο δυνατός και πολυμήχανος Οδυσσέας που κάποτε είχε σκεφτεί το τέλειο όνομα, τώρα θα παλέψει...
Όπως και τότε έτσι και τώρα θα βγει νικητής. Μόνο που στην άκρη του μυαλού της κυρίας Καμία είχε καρθωθεί η εικόνα του μωρού....
Word Chimes
