Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από αυτό του να γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Πρόκειται για μια διαδικασία χρόνων -ίσως και μιας ολόκληρης ζωής και όχι στιγμιαίας αναλαμπής.
Σαν να διαλύεται σιγά σιγά το σκοτάδι το εσωτερικό σου, σαν να παίζεις με τα κομμάτια του μυαλού σου και να προσπαθείς να τα τοποθετήσεις στη σωστή θέση, για να μπορέσεις να σχηματίσεις την εικόνα.
Η εικόνα αυτή, σχεδόν πάντα, δεν είναι τόσο όμορφη όσο νομίζαμε ή όσο θα περιμέναμε. Είναι όμως μια εικόνα-καθρέφτης που θα πρέπει να αποδεχτούμε κάνοντας την αρχή και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να την "διορθώσουμε", στρογγυλεύοντας ίσως τις άκρες μας, διώχνοντας κάποιες σκιές και φωτίζοντας περισσότερο τα καλύτερα μας σημεία.
Αποδοχή...Αυτό είναι το μυστικό και η αρχή των περισσότερων θεραπειών που σχετίζονται με την ανθρώπινη ψυχή. Αποδέχομαι πως είμαι Άνθρωπος -ευάλωτος, τρωτός και ατελής.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν την πορεία της ζωής τους ακριβώς έτσι όπως τους δίδεται, χωρίς αναζητήσεις. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που γεννιούνται με ένα ερωτηματικό κρεμάμενο από τα χείλη τους, που στη συνέχεια όλο και μεγαλώνει και όλο και εσωτερικεύεται μέχρι να γίνει ένα με τα σπλάχνα τους, σαν αγκίστρι που δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτό βιαίως.
Το αγαπώ το δικό μου αγκίστρι, ακόμα και αν με πονάει σκαλίζοντας τα σωθικά μου στη διαδικασία της προσωπικής μου αναζήτησης. Και ξέρω πως ο πόνος θα είναι πάντα εκεί-λιγοστεύοντας όσο συνειδητοποιώ ποια είμαι, όσο με αποδέχομαι, όσο προσπαθώ να αλλάξω τα πιο σκοτεινά μου σημεία.
Είναι λυτρωτικό να γνωρίζεις ποιος είσαι. Να ξέρεις που και με ποιον εφάπτεσαι, το πως και το γιατί. Είναι καθησυχαστικό να ξέρεις πως όπου και να πας θα κουβαλάς μαζί σου τη δική σου εποχή. Αυτή που σε γέννησε, αυτή που σου έδωσε τα χαρακτηριστικά της ως προίκα, αυτή που αποδέχτηκες τελικά να σε αντιπροσωπεύει.
Είναι ωραίο να αποχαιρετάς το καλοκαίρι με ανακούφιση γιατί θα υποδεχτείς τα πρωτοβρόχια..Να μπαίνεις στην άσπρη καρδιά του χειμώνα με μια αγκαλιά από κιτρινισμένα φύλλα...Να φυλάς στα ρουθούνια σου τη οσμή του φρεσκοβρεγμένου χώματος, όταν όλα γύρω σου μοσχομυρίζουν ανοιξιάτικη φρεσκάδα... Είναι ωραίο... το δικό μου το φθινόπωρο.
Ραντεβού τέλη Σεπτέμβρη.
Πρόκειται για μια διαδικασία χρόνων -ίσως και μιας ολόκληρης ζωής και όχι στιγμιαίας αναλαμπής.
Σαν να διαλύεται σιγά σιγά το σκοτάδι το εσωτερικό σου, σαν να παίζεις με τα κομμάτια του μυαλού σου και να προσπαθείς να τα τοποθετήσεις στη σωστή θέση, για να μπορέσεις να σχηματίσεις την εικόνα.
Η εικόνα αυτή, σχεδόν πάντα, δεν είναι τόσο όμορφη όσο νομίζαμε ή όσο θα περιμέναμε. Είναι όμως μια εικόνα-καθρέφτης που θα πρέπει να αποδεχτούμε κάνοντας την αρχή και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να την "διορθώσουμε", στρογγυλεύοντας ίσως τις άκρες μας, διώχνοντας κάποιες σκιές και φωτίζοντας περισσότερο τα καλύτερα μας σημεία.
Αποδοχή...Αυτό είναι το μυστικό και η αρχή των περισσότερων θεραπειών που σχετίζονται με την ανθρώπινη ψυχή. Αποδέχομαι πως είμαι Άνθρωπος -ευάλωτος, τρωτός και ατελής.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν την πορεία της ζωής τους ακριβώς έτσι όπως τους δίδεται, χωρίς αναζητήσεις. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που γεννιούνται με ένα ερωτηματικό κρεμάμενο από τα χείλη τους, που στη συνέχεια όλο και μεγαλώνει και όλο και εσωτερικεύεται μέχρι να γίνει ένα με τα σπλάχνα τους, σαν αγκίστρι που δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτό βιαίως.
Το αγαπώ το δικό μου αγκίστρι, ακόμα και αν με πονάει σκαλίζοντας τα σωθικά μου στη διαδικασία της προσωπικής μου αναζήτησης. Και ξέρω πως ο πόνος θα είναι πάντα εκεί-λιγοστεύοντας όσο συνειδητοποιώ ποια είμαι, όσο με αποδέχομαι, όσο προσπαθώ να αλλάξω τα πιο σκοτεινά μου σημεία.
Είναι λυτρωτικό να γνωρίζεις ποιος είσαι. Να ξέρεις που και με ποιον εφάπτεσαι, το πως και το γιατί. Είναι καθησυχαστικό να ξέρεις πως όπου και να πας θα κουβαλάς μαζί σου τη δική σου εποχή. Αυτή που σε γέννησε, αυτή που σου έδωσε τα χαρακτηριστικά της ως προίκα, αυτή που αποδέχτηκες τελικά να σε αντιπροσωπεύει.
Είναι ωραίο να αποχαιρετάς το καλοκαίρι με ανακούφιση γιατί θα υποδεχτείς τα πρωτοβρόχια..Να μπαίνεις στην άσπρη καρδιά του χειμώνα με μια αγκαλιά από κιτρινισμένα φύλλα...Να φυλάς στα ρουθούνια σου τη οσμή του φρεσκοβρεγμένου χώματος, όταν όλα γύρω σου μοσχομυρίζουν ανοιξιάτικη φρεσκάδα... Είναι ωραίο... το δικό μου το φθινόπωρο.
Ραντεβού τέλη Σεπτέμβρη.
Word Chimes
