Ανήκω στη κατηγορία ανθρώπων που δεν θεώρησε ποτέ κατάρα τη δυνατότητα του και κυρίως τη διάθεση του, να μπαίνει πάντα στη θέση των άλλων. Είτε με βολεύει είτε όχι, μια δύναμη σχεδόν αυτοματοποιημένη, "σηκώνει" τον υπέρμετρο εγωισμό μου και τον πετά στην άλλη πλευρά, εκεί όπου ένας άλλος εγωισμός ζει και ανασαίνει βαριά, έτοιμος να με τσαλαπατήσει.
Η πρώτη αντίδραση είναι ένα ξάφνιασμα κουτό, για το τι διεργασίες κατάφερε να κάνει ένα άλλο μυαλό, σχεδόν πάντα αντίθετες με τις εγκεφαλικές διεργασίες τις δικές μου. Καθώς όμως περάσουν τα πρώτα αυτά λεπτά, που παγώνουν το σώμα μου αλλά κάνουν το αίμα μου να βράζει -όχι από θυμό μα από απογοήτευση- η ροή του αίματος μου αλλάζει κατεύθυνση, σα να ξεκινά να κυλά αντίστροφα και να σβήνει ότι φούντωσε από πριν κατακόκκινο στο πέρασμα του.
Και είναι τότε εύλογη η κάθε σκέψη, το κάθε συναίσθημα που εναντιώθηκε σε μενα, σχηματίζοντας ένα κύκλο και ποτέ τετράγωνο, μιας και ποτέ δεν πίστεψα στα τετράγωνα σχήματα και δη στις τετράγωνες λογικές.
Ζητήματα αλήθειας και η αλήθεια δεν ήταν ποτέ μια και αδιαπραγμάτευτη. Η αλήθεια η δική μου έρχεται σε σύγκρουση με την αλήθεια του άλλου, διασταυρώνει το ξίφος της και μοιάζει όχι να παραιτείται, μα να θέτει την αιχμηρή της λόγχη προς το έδαφος, για να μη τρυπήσει τις αχίλλειες πτέρνες ενός δεύτερου ηρωικού εγωισμού.
Δεν είναι κατάρα να μπορείς να νιώσεις έστω και εξωσωματικά πως είναι να είσαι "ο άλλος" απέναντι στον εαυτό σου. Δεν σε κάνει λιποτάκτη στον πόλεμο, ούτε αδύναμη ψυχή ανέτοιμη για μάχη. Είναι μονάχα επιλογή, επιλογή σοφή και δίκαιη. Και η πραγματική αλήθεια μπορεί να μην είναι τετράγωνη αλλά είναι σίγουρα δίκαιη, έστω και αν είναι κομμένη και ραμμένη από μικρά κομμάτια αλήθειας σε διαφορετικό χρώμα και σχήμα.
Τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο...Η αγάπη, ο πόνος, η ευτυχία, η μοναξιά....Όλα χιλιομπαλωμένες αλήθειες. Αυτό που έχει σημασία είναι να νιώθουμε-να θέλουμε να νιώσουμε-την αλήθεια των άλλων χωρίς να χάνουμε τη δική μας. Και όταν το καταφέρουμε είναι σίγουρο πως κάτι θα έχουμε κάνει σωστά.
Ραντεβού τέλη Ιουνίου.
*Αφιερωμένο στις αλήθειες των άλλων και στους εγωισμούς που κατάφερα να πληγώσω χωρίς να βγω νικήτρια.
Η πρώτη αντίδραση είναι ένα ξάφνιασμα κουτό, για το τι διεργασίες κατάφερε να κάνει ένα άλλο μυαλό, σχεδόν πάντα αντίθετες με τις εγκεφαλικές διεργασίες τις δικές μου. Καθώς όμως περάσουν τα πρώτα αυτά λεπτά, που παγώνουν το σώμα μου αλλά κάνουν το αίμα μου να βράζει -όχι από θυμό μα από απογοήτευση- η ροή του αίματος μου αλλάζει κατεύθυνση, σα να ξεκινά να κυλά αντίστροφα και να σβήνει ότι φούντωσε από πριν κατακόκκινο στο πέρασμα του.Και είναι τότε εύλογη η κάθε σκέψη, το κάθε συναίσθημα που εναντιώθηκε σε μενα, σχηματίζοντας ένα κύκλο και ποτέ τετράγωνο, μιας και ποτέ δεν πίστεψα στα τετράγωνα σχήματα και δη στις τετράγωνες λογικές.
Ζητήματα αλήθειας και η αλήθεια δεν ήταν ποτέ μια και αδιαπραγμάτευτη. Η αλήθεια η δική μου έρχεται σε σύγκρουση με την αλήθεια του άλλου, διασταυρώνει το ξίφος της και μοιάζει όχι να παραιτείται, μα να θέτει την αιχμηρή της λόγχη προς το έδαφος, για να μη τρυπήσει τις αχίλλειες πτέρνες ενός δεύτερου ηρωικού εγωισμού.
Δεν είναι κατάρα να μπορείς να νιώσεις έστω και εξωσωματικά πως είναι να είσαι "ο άλλος" απέναντι στον εαυτό σου. Δεν σε κάνει λιποτάκτη στον πόλεμο, ούτε αδύναμη ψυχή ανέτοιμη για μάχη. Είναι μονάχα επιλογή, επιλογή σοφή και δίκαιη. Και η πραγματική αλήθεια μπορεί να μην είναι τετράγωνη αλλά είναι σίγουρα δίκαιη, έστω και αν είναι κομμένη και ραμμένη από μικρά κομμάτια αλήθειας σε διαφορετικό χρώμα και σχήμα.
Τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο...Η αγάπη, ο πόνος, η ευτυχία, η μοναξιά....Όλα χιλιομπαλωμένες αλήθειες. Αυτό που έχει σημασία είναι να νιώθουμε-να θέλουμε να νιώσουμε-την αλήθεια των άλλων χωρίς να χάνουμε τη δική μας. Και όταν το καταφέρουμε είναι σίγουρο πως κάτι θα έχουμε κάνει σωστά.
Ραντεβού τέλη Ιουνίου.
*Αφιερωμένο στις αλήθειες των άλλων και στους εγωισμούς που κατάφερα να πληγώσω χωρίς να βγω νικήτρια.
Word Chimes
