Γράφω γιατί δεν έχω χρόνο, γιατί με κυνηγά ο χρόνος και γράφοντας έχω την αίσθηση ότι προλαβαίνω να χωρέσω αυτά που αλλιώς δεν θα μπορούσα να βιώσω.
Δεν γράφω για να αρέσω. Μου αρκεί ότι μπορώ κάποια πράγματα να τα επικοινωνήσω, επειδή κάποιους μπορεί να ενδιαφέρουν και άλλους ίσως να ψυχαγωγούνε. Γι’ αυτό άλλωστε πάντα αμφίθυμα εκτίθεμαι και τα δημοσιεύω».
Νίκος Θέμελης
Μαζί με την άνοιξη ήρθε και ένα σύννεφο σκόνης να σκεπάσει την ευφορία της...Να θολώσει τα ήδη θολωμένα μάτια μας...Να δυσκολέψει τις ήδη δύσκολες ανάσες μας.
Κάθε μέρα ένα ακόμη εμπόδιο προστίθεται στον ήδη επίπονο προσωπικό αγώνα του καθενός. Σαν κάποιος να παίζει με τις ζωές και τις τύχες μας και μάλιστα να γελά καθώς εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε όλο και περισσότερο, παλεύοντας να ζήσουμε λιγάκι ακόμα....
Έχω σκεφτεί πολλές φορές τι νόημα έχει όλο αυτό το παιχνίδι μα δεν έχω καταλήξει ποτέ έως τώρα σε κάτι ξεκάθαρο και απόλυτα νοητό. Μονάχα μια αίσθηση, πότε ιδανικά έντονη και πότε μουντή σαν τον βεβαρημένο με σκόνη ουρανό.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα γιατί τα γράφω όλα αυτά, όπως δεν έχω ιδέα γιατί προσπαθούμε ακόμη...Όμως όσα προσπαθώ να χωρέσω μέσα στις λέξεις μου είναι και όσα προσπαθώ να χωρέσω και μέσα στο χρόνο που μου έχει δοθεί....Λακωνικά νοήματα και μικρά βήματα προς το δικό μου νόημα της ζωής.
Το ξέρω πως το ταξίδι προς την απόλυτη αλήθεια δεν έχει κάποιο ορατό τέλος, όμως είναι ωραίο να φαντάζεσαι πως υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα στη ύπαρξη μας.
Για την ώρα μένω στα λόγια του Θέμελη που βρήκα να με αντιπροσωπεύουν απόλυτα.
Ραντεβού τέλη Απριλίου.
Word Chimes
