Μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού ένιωσα το χειμώνα...
Όταν η θλίψη ήρθε στην αυλή μου
Δύο παλιοί στίχοι που βρήκα γραμμένους στο τετράδιο μου, κι όμως να που ταιριάζουν και σήμερα..Και θα ταιριάζουν πάντα μιας και η ψυχή του ανθρώπου δεν γνωρίζει εποχές..Πάει κόντρα ακόμα και στη φύση..Ενώ τα πάντα γύρω θερμαίνονται από τον καυτό ήλιο, εκείνη δεν νιώθει τη ζέση που θα'πρεπε και που θα άρμοζε στην έντονη ακτινοβουλούσα αυτή καλοκαιρία. Φαντάζομαι πως θα ήταν να χορεύει εκεί μέσα στα κατάστηθα μου..Γυμνή και ιδρωμένη και ολοφώτιστη από αυτό που ονομάζουμε οι άνθρωποι χαρά...Όμως αντί για αυτό, στέκει μουδιασμένη...Σα να πάγωσε ολόκληρη από το κρύο και να μην μπορεί να σαλέψει..Να δηλώσει έντονα την παρουσία της...Να με κάνει να νιώσω ζωή...
Δεν είναι όμως μόνο το καλοκαίρι που έρχεται η ψυχή και το προδίδει με τη στάση της...Είναι και ο χειμώνας που δεν μπορεί να την τιθασεύσει. Μπορεί έξω να επικρατεί αυτή η απόλυτη, παγωμένη ησυχία, λες και όλοι οι ήχοι κοκαλώνουν και σκύβουν το κεφάλι μπρος στο μεγαλοπρεπές πέρασμα του βοριά, όμως μέσα, εκεί που μπορεί να δημιουργηθεί ένα σύμπαν ολόκληρο, καίει λάβα καυτή...Κάθε τέτοιες στιγμές, θα'θελα να μπορεί να αναβλύσει και να δημιουργήσει τα νησιά μου, να'χω να πατώ τις δύσκολες ώρες όταν θα βουλιάζω...
Τι να'ναι άραγε αυτή η ψυχή που δεν συμμορφώνεται; Αν μπορούσα να τη δω ακτίκρυ μου θα της έλεγα ακριβώς ότι λέω στο μικρό μου ανηψιό... "Να τους αμφισβητείς όλους. Να αμφισβητείς τα πάντα". Και ας ήξερα ύστερα πως θα συνέχιζε αυτή το δικό της βιολί κάνοντας τη ζωή μου δύσκολη...Τη ζωή! Τι ΖΩΗ!
Ραντεβού τέλη Ιουλίου! Καλοκαίρι ή μη....
Word Chimes
