Ψάχνω να βρω την ετυμολογία της λέξης άνθρωπος και βρίσκω την επικρατέστερη εκδοχή:
Άνδρας + ωψ (γεν. ωπός) : αυτός που έχει την όψη άνδρα.
Σύμφωνα όμως με τον Πλάτωνα, ο άνθρωπος “άνθρωπος” ωνομάσθη, αναθρών α όπωπε: αυτός που μπορεί να σκέφτεται και να εξετάζει αυτά που βλέπει.
Και σκέφτομαι πως και την όψη έχω (στην αρχαιότητα ο άνδρας υποδήλωνε και τα δύο φύλα) και μπορώ να σκέφτομαι και να εξετάζω αυτά που βλέπω.
Ποιος όμως θα μου πει ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που μοιάζει με άνθρωπο αλλά δεν είναι;
Ποιος άνθρωπος είναι αυτός που μισεί τον άνθρωπο;
Και τι μισεί;
Μισεί την ίδια του την όψη;
Ποιος θα μου πει ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που σιχαίνεται την ύπαρξη του όταν ακρικρίζει τα μάτια πολύπαθων ανθρώπων;
Και είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που θέλει να κρυφτεί, να συρρικνωθεί, να πέσει στα τέσσερα να γίνει ζώο μπας και μέσα στην αγνή του αγριότητα πονέσει τους ανθρώπους.
Θα'θελα τη λέξη άνθρωπος, για όλα αυτά που μέσα μου πρεσβεύει, να την επαναλάνω τόσες φορές που να γεννηθεί μια ιδέα του αλλιώτικη...
Κι ας μην έχει την ίδια μορφή. Ας είναι δύσμορφος.
Αρκεί η ασχήμια του να μην περνάει στην ρίζα του...
Γιατί μπορεί η ετυμολογική του ρίζα να αφορά αυτόν που έχει ανθρώπινη όψη, όμως το κέντρο της ουσίας του γίνεται αποκρουστικό όταν η σκέψη του τον κάνει κάτι σαν...την χειρότερη μορφή ζωής....
Και ντρέπομαι τόσο....
Ραντεβού τέλη Μαρτίου...
Ως άνθρωποι; Ως τι;
Word Chimes
