 | |
| ©2010-2015 artwarriors |
ΨΗΛΗ ΣΗΚΩΣΤΕ ΣΤΕΓΗ ΞΥΛΟΥΡΓΟΙ
[...] Την προβληματίζει πολύ ο τρόπος που η αγάπη της για μενα έρχεται και παρέρχεται, εμφανίζεται και εξαφανίζεται. Αμφισβητεί την πραγματικότητα της αγάπης, απλώς και μόνον επειδή δεν είναι εξίσου σταθερά ευχάριστη όσο ένα ψιψίνι. Είναι όντως αξιοθρήνητο. Η ανθρώπινη φωνή συνωμοτεί, προκειμένου να βεβηλώσει οτιδήποτε στον κόσμο [...]
[...] Είπε ότι μισούσε τα σπίτια που ήταν όλα ίδια-εννοώντας μια συνοικία με πανομοιότυπα, προκατασκευασμένα σπίτια. Ο Ζούι είπε ότι τα'βρισκε "τέλεια". Είπε ότι θα'ταν ωραίο να γυρίζεις σπίτι και να μπαίνεις στο λάθος σπίτι. Να τρως το βραδινό σου κατά λάθος με τους λάθος ανθρώπους, να κοιμάσαι κατά λάθος στο λάθος κρεβάτι, και να φιλάς όλους το πρωί, καθώς φεύγεις νομίζοντας πως είναι οι δικοί σου. Είπε ότι θα'θελε μέχρι κι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να΄ταν ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Ότι θα νόμιζες συνέχεια ότι όποιον συναντάς στον δρόμο είναι η γυναίκα σου ή η μητέρα σου ή ο πατέρας σου, και οι άνθρωποι πάντα θα σφιχταγκαλιάζονταν όπου κι αν πήγαιναν, κι ότι θα'ταν "τέλεια". [...]
[...] Τα χέρια μου έχουν ουλές απ'το άγγιγμα ορισμένων ανθρώπων.[...]
[...] Ο θεέ μου, αν υπάρχει κλινικός ορισμός για την περίπτωση μου, είμαι ένα είδος αντίστροφου παρανοικού. Υποψιάζομαι ότι οι άνθρωποι συνωμοτούν για να με κάνουν να νιώσω ευτυχισμένος.[...]
ΣΙΜΟΡ, ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
[...] Κάποτε, στο στρατό, ενώ υπέφερα από κάτι που μπορεί να οριστεί ως περιπατητική πλευρίτις για πάνω από ένα τρίμηνο, είχα νιώσει την πρώτη μου αληθινή ανακούφιση, τοποθετώντας ένα απολύτως αθώο στην όψη λυρικό ποίημα του Γουίλιαμ Μπλέικ στη τσέπη του στήθους, φορώντας το σαν κατάπλασμα για μια-δυο μέρες [...]
[...] Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο θεός αναγνωρίζει την όποια μορφή βλασφημίας. Πρόκειται για σεμνότυφη λέξη, επινοήμενη απ'τον κλήρο [...]
[...Δεν θα έλεγα ότι είμαι βουτηγμένος στην ενοχή, προσώρας, αλλά η ενοχή είναι ενοχή. Δε φεύγει. Δεν εκμηδενίζεται. Είμαι βέβαιος ότι δεν μπορεί να'ναι καν απολύτως κατανοητή-οι ρίζες της φτάνουν υπερβολικά βαθιά στο ιδιωτικό και μακρόχρονο κάρμα. Το μόνο πράγμα που, λίγο ως πολύ, μου σώζει το τομάρι όταν με κατακλύζει αυτό το αίσθημα είναι το ότι η ενοχή είναι μια ατελής μορφή γνώσης. Το ότι δεν είναι τέλεια δε σημαίνει ότι δεν είναι χρηστική. Το πιο δύσκολο είναι να τη θέσεις σε πρακτική εφαρμογή προτού καταφέρει να σε παραλύσει [...]
